Violence tiptoes in on jokes, stereotypes, and lies–It catches us by surprise

This has been resting as a draft post for months now. It might not seem like today, March 19, 2019, is the right day to hit publish. But I am listening to racist, xenophobic, and Islamophobic speech from Dutch politicians in the wake of recent events. Power doesn't have to be aggression. But I'm afraid it is here, in the “tolerant” Netherlands.

“If you want to understand the Netherlands, look at who has the right to demonstrate. Nazis, Pegida [right wing political group from Germany]…Instead of blocking Nazis, you block people struggling for inclusive societies. We receive threats of violence from the right and the police shut down our march and let the Nazis march. They give them the whole stage.” Naomi Pieter

English below
Lieve Nederlanders,

Meer dan een eeuw geleden zijn mijn overgrootouders en hun kinderen gedwongen gevlucht. Zij verlieten hun thuis in Oost-Europa en vertrokken naar de Verenigde Staten omdat het voor Joodse families niet meer veilig was. Een aantal decennia na hun vertrek was er niks meer over van de Joodse gemeenschappen waar zij ooit deel van uitmaakten. Joodse mensen werden ontvoerd, gemarteld en vermoord; hele gemeenschappen werden weggevaagd. Jullie kennen deze geschiedenis in Nederland uiteraard maar al te goed, deze heeft zich immers niet alleen in Oost-Europa afgespeeld.

Ik vraag me vaak af hoe de wereld eruit had gezien, als Europa destijds anders had gehandeld. Wat als Europa aandacht had besteed aan het feit dat Joden al toevlucht zochten voor de Tweede Wereldoorlog überhaupt begon? Geweld tegen kwetsbare minderheden vermenigvuldigt zich als mensen er (om wat voor reden dan ook) hun ogen voor sluiten.

Geweld verschuilt zich in grappen, stereotypes en leugens. Het komt tevoorschijn en overvalt ons wanneer we dat het minst zien aankomen. Het geweld tegen de Joodse gemeenschap heeft zich jaren kunnen ontwikkelen voordat het de massale vormen aannam die we terugzien in de geschiedenisboeken. Al decennia voor de 2e wereld oorlog was er al sprake van discriminatie van de Joden, wat het geweld alleen maar heeft gevoed.

En nu woon ik in Europa, in een land waar ik van hou, met mensen die ik bewonder. Mijn grootouders draaien zich waarschijnlijk om in hun graf. Als ze nog onder ons waren, zouden ze me vragen waarom ik in godsnaam terug gegaan ben  naar een land dat zij zo sterk associëren met geweld. Soms stel ik mijzelf zie vraag. Er zijn dagen waarop ik me angstig voel. Er zijn dagen waarop ik het dragen van mijn davidster vrees, maar ik doe het toch. Ik wil mezelf niet onzichtbaar laten maken door die angst. Ik zou eerlijk gezegd het dragen van een ‘#BlackLivesMatter’ of ‘Zwarte Piet is Racisme’ t-shirt nog veel meer vrezen. Zeker omdat ik het met beide sentimenten eens ben.

Ook al doe ik het niet, ik heb de keuze om mezelf onzichtbaar maken. Maar wat als dit geen optie is? Wat als geweld en discriminatie niet kan worden voorkomen door simpelweg andere kleren aan te trekken of je identiteit te verhullen?

Mitchel Esajas from Black Archives talks to the police

Mitchel Esajas from Black Archives talks to the police

Geweld op basis van huidskleur is aanwezig in onze samenleving. Het komt niet alleen voort uit het individu, maar ook uit het gezagsorgaan. We hebben allemaal onze eigen ervaringen met deze vorm van geweld. Kortgeleden heb ik deelgenomen aan een demonstratie tegen Zwarte Piet. Met z’n vijftienen zaten we in een bus naar Den Helder. De richtlijnen voor de demonstratie werden met ons besproken door Mitchel Esajas van Black Archives. Het advies was om vreedzaam en rustig te blijven. Niet veel later riep de politie ons halt toe, jammer maar niet onverwacht. Zo werd echter wel ons recht op vreedzame vereniging ingeperkt.

In plaats van naar Den Helder, zijn we naar Amstelveen gegaan. Hier hebben we ons gevoegd bij het protest dat al bezig was. De woede en agressie die we naar ons hoofd geslingerd kregen waren niet meer dan waarop we hadden geanticipeerd. Elders in het land werden demonstranten echter bekogeld met eieren, begroet met het Nazi-saluut en uitgescholden voor allerlei racistische termen.

Toen ik hoorde dat premier Rutte de anti-racisme demonstranten wegzette als ‘extremistisch’*, voelde ik weer een angst opborrelen. Hoe kan het, dat degenen die pleiten voor een meer inclusieve samenleving de ‘extremen’ zijn? Weet de premier wel hoeveel doodsbedreigingen er zijn aan het adres van de anti-racisme beweging? Hoe zij niet alleen mentaal, maar ook fysiek worden bedreigd? Dat zij vechten tegen de inperking van hun rechten en kansen?

Als de zorgen over het voortbestaan van racisme zouden kunnen worden opgelost in een of ander praatprogramma, dan zouden mensen de straat niet op gaan om te protesteren.

Ik vraag me vaak af waar vandaag de dag leiderschap en moed te vinden zijn. Ik zag het bij de KOZP activisten. Maar wat moet er komen van de samenleving als onze leiders de rechten van kwetsbare minderheden niet meer willen beschermen?

Ik vraag dit als burger, als een onderdeel van deze samenleving en als de kleindochter van vluchtelingen. Ik ben opgegroeid in de generatie die de directe invloed van de Holocaust op de Joodse gemeenschap met eigen ogen heeft gezien. Sommigen van hen vertelden eindeloos over wat ze hadden meegemaakt, zelfs in het bijzijn van kleine kinderen. Anderen keerden tot zichzelf en werden gegijzeld door het trauma. Weer anderen leidden wel een gelukkig, productief leven. De invloed die het heeft gehad op mij als kind, maar nu nog steeds is dat ik altijd een eerlijk, rechtvaardig maar ook een moedig mens wil zijn. In deze tijd is deze belofte belangrijker dan ooit!

Ik weet wel zeker dat velen van jullie, inclusief premier Rutte, soortgelijke beloftes hebben gemaakt als kind. Je zei tegen jezelf dat je geen onderdeel uit wilden maken van de oneerlijkheid in de wereld als je later groot was. Je zou opkomen voor anderen en doen wat je kon, ook al was het iets kleins.

Het moment om je aan die belofte te houden, is nu. Of het nu gaat om solidariteit omtrent iets triviaals als een inclusief Sinterklaasfeest, of om een andere crisis elders op in de wereld. Als we ervoor zorgen dat kwetsbare groepen in onze samenleving net zo welkom zijn en net zo serieus worden genomen, dan houden ons in ieder geval al veel beter aan die belofte.

Bedankt,

Tori

(Translated into Dutch from the English by Emma Haverdings)

Lieve Nederlanders,

Over one hundred years ago, something lit a fire under the feet of my great-grandparents, and they fled Eastern Europe for the United States with their children. A few decades later there was nothing left of the Jewish communities they fled except for a memory. Most were destroyed utterly. Burnt to the ground. Erased from the maps. You know the story. The Netherlands suffered too. Dutch Jews were abducted, tortured, and murdered. People here were killed and starved and tortured.

I often wonder what would have changed had Europe heeded the warning of the Jews fleeing for other lands. What would the world look like? The violence vulnerable minorities experience eventually comes for the rest of us as well: the well-meaning, the silent, the comfortable.

Violence tiptoes in on jokes, stereotypes, and lies. It catches us by surprise. The violence against Jews in Europe didn’t come out of nowhere. It began with false accusations, scapegoating, and individual acts of violence. The mass violence was decades in the making.

And now I find myself living in Europe, in a country I love, among people I admire. I’m sure my grandparents are spinning in their graves. I can just hear them asking me why I would ever come back to a land they associate with violence. I, too, am feeling their angst and fears fueling me. Somedays I am afraid to wear my Star of David, but I do so anyway. I do not want to be invisible. Honestly,  I am much more afraid to wear a t-shirt with #BlackLivesMatter or Zwarte Piet is Racisme written on it. This is true even though I agree with both sentiments.

Yet, every day, black and brown people go out in their skins. They cannot avoid racist violence simply by removing a sweatshirt or tucking their identity under a shirt collar.

And they do face violence. It comes from individuals and authorities. I’ve seen it. You’ve seen it. Recently I attended a demonstration to protest blackface. I got on a bus with about 15 others. We headed for Den Helder.  Mitchell Esajas from the Black Archives went over the protest guidelines with us. We were advised to remain peaceful and calm. Before long we were stopped by the police. It was disappointing, but not shocking. Our right to peaceful assembly was being denied.

Instead of continuing to Den Helder, we headed to Amstelveen and joined an ongoing protest. There was anger towards us, but nothing unexpected or extreme. This wasn’t true elsewhere, where protesters were attacked with neo-Nazi salutes, projectiles, racist insults, and physical violence.

When I heard Prime Minister Rutte dismiss anti-racist activists as “extremist,” I felt the old fears coming up. How can struggling for a more inclusive society ever be deemed extreme? Does the Prime Minister have any idea how many death threats anti-racist activists receive? How their physical safety is threatened? How their rights and opportunities in the society are curtailed? If the concerns about racism in society could have been solved on talk shows alone, then there would be no protests.

I ask myself where is bravery today? Where is leadership? I saw it on the side of the KOZP activists. Yet if elected officials are unwilling to protect the rights of vulnerable minorities what will become of the rest of us?

I ask this as a citizen and as the granddaughter of refugees. I am old enough to have grown up in a community of Jews who were grappling with the Holocaust. There were survivors who couldn’t stop talking about what they had experienced, even around small children. There were others who retreated into themselves and never escaped the trauma. Some even became happy and productive. Because of their influence I made a promise to myself to grow into an adult who would be brave and fair and just. It’s not a promise I’ve always kept. Each day, however, that childhood promise becomes more demanding.

I’m sure many of you, including Prime Minister Rutte, made similar promises as children. You told yourselves that you would be part of the resistance, you would stand for the rights of others, you would do what you could even if it was a small act.

There is no time like today for keeping that promise. You might think taking a stance in favor of a more inclusive Saint Nicholas Day tradition is trivial in the face of a burning world and other crises. Yet if we let the vulnerable among us blossom in an inclusive and welcoming society, the solutions to our crises will be more attainable.

Thank you for reading,

Tori

* Rutte: “Als er kinderen bij zijn, moeten wij ons gedragen als volwassenen. Ik heb helemaal niets met Zwarte Piet-extremisten, noch voor noch tegen. Die discussie kun je voeren in praatprogramma’s of in ieder geval op een fatsoenlijke manier.”

Start the conversation

Authors, please log in »

Guidelines

  • Please treat others with respect. Comments containing hate speech, obscenity, and personal attacks will not be approved.